Մի օր Տոմիկիս հետ զբոսնում էինք, մեկ էլ մի մարդ տեսանք՝ փոքր շան հետ։ Էդ դեպքերում ես միշտ ասում էի, որ Տոմիկը վտանգավոր չի, բան չի անի, ու եթե տերը համաձայնում էր, շներին մոտեցնում էինք, մի քիչ շփվում էին իրար հետ, խաղում էին։ Ես միշտ աշխատում էի էդ առիթը բաց չթողնել։ Ախր, նրանց կյանքն էնքան կարճ ա, որ էդ մի քանի վայրկյանն էլ նշանակություն ունի։ Իսկ եթե վախենում էին, ժպտում էի, ու հեռանում էինք։

Ես այստեղ եմ, ինչպես երբեմն Իմ աշակերտների հետ էի` օգնելու և օրհնելու համար:

Մոլորյալներին դարձի՛ բերող, հե՛տ դարձրու ինձ իմ չար սովորություններից բարի սովորության:

Մարտի 30-ին՝ Գյումրիի ավագանու արտահերթ ընտրությունների ավարտից հետո, ականատես եղանք կառավարող ուժի ներկայացուցիչների՝ «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության պատգամավորի և այլ պաշտոնյաների կողմից լրագրողներին թիրախավորելու, անզուսպ պահվածքի և իրենց կարգավիճակին չհամապատասխանող վարքագծի դրսևորման հերթական դեպքին:

Մեր ժողովուրդն իրականության հետ առնչություն չունեցող բազմաթիվ պատմություններ է հորինել իր մեծերի մասին։ Դրանց շարքից է և ներքո անեկդոտը ազգային մեծ բարերար Ալեքսանդր Մանթաշյանցի մասին։

Ադրբեջանական մամուլը երեկվանից հեղեղված է 1918 թվականին տեղի ունեցած իրադարձություններով, որը փորձում են ներկայացնել որպես հայերի կողմից իրականացված ցեղասպանություն:

Հարգելի և սիրելի պարոն Բերքյան (Արա), Հիմա՝ վերադարձիցս օրեր անց, Հայոց հողի այս բարձրադիր վայրում, ինձ հարազատ Արագած լեռնաշխարհում, գիշերային կիսախավարում՝ օրական, լավագույնս 3-4 ժամ լույս ենք ունենում, ունկնդիր՝ սահմռկեցուցիչ քամուն ու բուքին, և ակնդետ՝ մոմի թրթռացող լույսին, ուզում եմ գրել Ձեզ:

Գյումրիի ընտրությունների վերաբերյալ բազմաթիվ կարծիքներ են հիմա հնչում. բարոյական հաղթանակը ՔՊ-ի՞նն էր, որ բոլորից շատ ձայն հավաքեց, թե՞ ընդդիմությանը, որ ՔՊ-ին զրկեց միայնակ քաղաքապետ ընտրելուց: Նաև շատ է քննարկվում, թե ով ում կմիանա:

Ադրբեջանի կողմից պարբերական սադրանքները նպատակ ունեն պահել սահմանային լարվածությունը, որպեսզի հարմար առիթի դեպքում հարձակվեն։

Ինչ-որ տեղ ղռերում ակադեմիական քաղաք են իբր սարքելու։ Ո՞ւմ փողերով, քանի՞ միլիարդ դոլարով են այն սարքելու, Երևանից, Հայաստանի այլ վայրերից ինչպե՞ս են հասնելու այդտեղ, բիզնեսի տեսանկյունից շահավե՞տ, թե՞ վնասաբեր է այդ նախագիծը։ 13 միլիարդ դոլար պետական պարտք ունեցող Հայաստանին ոչ ոք 5-6 միլիարդ դոլար վարկ չի տա ակադեմիական քաղաք կառուցելու համար, մասնավոր ներդրողն էլ հո չի՞ գժվել , որ իր փողերը ղռերում քամուն տա։ Հայաստանի վարչապետը և ԱԺ ՔՊ-ական պատգամավորներ բուհի դիպլոմ չունեն ,շատ պաշտոնյաների դիպլոմներն օրինականության տեսանկունից խիստ կասկածահարույց են, Հայաստանում հիմա հարգի չէ բուհի դիպլոմը, ակադեմիական քաղաքը ինչպե՞ս կարող է երիտասարդներին հրապուրել, տնտեսապես գրավիչ նախագիծ լինել։